Ik weet totaal niet of deze jazzpianist uit het Italiaanse Bari in onze contreien enige bekendheid geniet of niet, maar voor mij is deze duo-plaat met de Grieks-Oekraïense accordeoniste Eugenia Cherkazova alvast een eerste kennismaking met deze jonge kerel. Ik omschreef hem als jazz-pianist, maar eigenlijk doe ik hem daarmee een beetje tekort: de man heeft namelijk oog en oor voor andere genres, al is het een feit dat hij gepokt en gemazeld is in de jazz, waarin hij opgeleid is en vandaag ook les geeft aan het Conservatorium van Bari. Voor zover ik er zicht kon op krijgen, bracht hij een viertal soloplaten uit, en is hij betrokken bij heel diverse projecten, waarin hij samenwerkte met artiesten als Kocani Orkestar, Bobby McFerrin, Lucilla Galeazzi en Paolo Fresu. Ik vergeet nog een aantal namen, maar deze opsomming geeft alvast aan dat de man niet meteen voor één gat te vangen is.

Voor deze plaat, ging hij scheep met Eugenia Cherkazova, begenadigde accordeoniste en weduwe van één van de allergrootsten op dat instrument, Francesco Visentin. Aanleiding voor deze samenwerking was voor Minafra de vaststelling dat de muziek uit de Balkan eigenlijk al van bij het begin van zijn muzikantenbestaan in zijn DNA bleek te zitten en dar er oneindig veel meer overeen komsten dan verschillen zijn tussen die bijzondere Balkanritmes en de Italiaanse (volks)muziek zoals bijvoorbeeld de Tarantella. Van Puglia naar de Balkan en weer terug werd een muzikale reis waarin het duo vanaf 2018 de hort op ging en zeven van de etappes van die reis, worden nu dus op deze CD bijeengebracht. De live-opnames werden geselecteerd uit alles wat geregistreerd werd tijdens festivals in het Italiaanse Ruvo di Puglia in 2019, in Corato-bij-Bari in 2018 en het Wanda Landowska-festival, ook al in Ruvo, een gebeuren waar Minafra meer dan een beetje de drijvende kracht van is.

Op de tracklist staan een vijftal eigen composities van de pianist, omgeven door klassiekers, die door hem van een nieuw arrangement voorzien zijn. Daartoe reken ik de zeventiende-eeuwse “Tarantella” van Athanasius Kircher, een figuur die je absoluut van dichterbij moet leren kennen, maar er is ook de “Tarantella di Rossini”, waarvan je de melodie meteen herkent, net zoals je vast de melodie al gehoord hebt, die de ruggengraat vormt van de “Tarantella di Ruvo”, dat ook al de Minafra-behandeling onderging.De plaat wordt afgesloten met een “Tatar Mix” van het collectief rond Claudio De Leo en Nico Marziale, dat opereert onder de naam Boombastiko en dat zich specialiseert in het grondig verbouwen van volksmuziek. U moest maar eens zoeken naar “Kërcéhet”, waarmee de kerels uit Terlizzi dezer dagen hoge ogen gooien, maar dit helemaal terzijde. De muzikale roundtrip van Puglia naar de Balkan en terug is een heel fijne plaat, die zowel de jazzcats als de trado’s zal bevallen. Hoop ik…

(Dani Heyvaert)